Arts Internationale Gezondheidszorg en Tropengeneeskunde zijn in Sengerema valt niet altijd mee. Door omstandigheden waren de afgelopen week 6 van de 10 dokters ineens niet in het ziekenhuis. Mijn inwerkmaand bij de verloskamers was voorbij en dus kon ik eindelijk beginnen met mijn eerste diensten. Wat volgde was onafgebroken elke dag werken, drie weken achter elkaar. Het ziekenhuis heeft een onophoudelijke instroom van patiënten en de moeilijke bevallingen, hersenvliesontstekingen en verkleefde dan wel gedraaide darmen volgden elkaar in rap tempo op. De schaarse momenten dat ik thuis was bracht ik dan ook het liefste zo horizontaal mogelijk door.

In Nederland moeten de arme dokters na een lange werkdag, als ze de file vanuit het ziekenhuis hebben overleefd, zich nog een weg banen door de supermarkt om met het laatste beetje energie een voedzame maaltijd op tafel te zetten. Om nog maar te zwijgen over de was, stofzuigen, de badkamer schoonmaken en de huisdieren van eten en lichaamsbeweging te voorzien.

Zo niet ik. Dankzij de altijd vrolijke en hard werkende Cecilia en de zo mogelijk nóg vrolijkere en behulpzamere Pastori is mijn leven thuis erg overzichtelijk. Wanneer ik terugkom uit het ziekenhuis staat standaard een heerlijke maaltijd klaar, bomvol groenten. De was hangt aan de lijn te drogen, de dieren hebben te eten en een schone vloer en mijn hond wordt per dag 4 keer langs alle hoeken van het ziekenhuisterrein gebracht. Pastori heeft zelfs een stukje van zijn shamba (akkertje) aan rucola voor mij gewijd. Ook al is hun salaris een schijntje vergeleken met onze Nederlandse standaard, dankzij het werk hier is hun leven ingrijpend veranderd. Hun kinderen gaan naar school, er staat elke dag eten op tafel en Cecilia heeft inmiddels een prachtig huis kunnen bouwen. Vóór de komst van de tropenartsen was dat een heel ander verhaal, zeker voor Cecilia. Noem het luxe, maar ik zou niet weten hoe ik hier zou overleven zonder deze lieve mensen om mij heen.

It’s not always easy to be a doctor in Global Health and Tropical Medicine in Sengerema. Due to circumstances, last week 6 out of 10 doctors were not around. Because I finished my month of work in the labour ward I was finally eligible to start evening, night and weekend duty. What followed were three weeks of working every day. Patients never stop coming tot he hospital and difficult deliveries, meningitis and twisted or obstructed bowels followed each other quickly. The few moments I was home I preferably spent lying down.

In the Netherlands, after a long day of work and surviving the traffic home, doctors have to find their way through busy supermarkets to use their last bit of energy to cook a wholesome meal. Furthermore, the washing, vacuuming, cleaning and taking care of the pets has to be done by themselves mostly.

Not me. Thanks to the always happy and hard working Cecilia and the even happier and harder working Pastori my life at home is very easy. When I come back from the hospital a meal filled with vegetables is already waiting for me. My clothes are hanging to dry, my pets have eaten, the floor is clean and my dog has been around the compound already 4 times. Pastori even cultivated a piece of his land for me to grow arugula. Even though they don’t make a lot of money here, especially compared to what it could be in the Netherlands, thanks working here their lives changed for the better. Their children are going to school, they have food on the table every day and Cecilia built a beautiful home. Before the doctors came here it was an entirely different story, especially for Cecilia. Call it a luxury, but I don’t know how I would survive without those sweet people around me.