In Afrika is de dood nooit ver weg. In het ziekenhuis staat hij altijd om de hoek. Het ene moment lijkt je patiënt uit zijn dal te kruipen, een uur later blaast hij zijn laatste adem uit. ‘s Ochtends loop je de afdeling op, en is het bed van die ene patiënt leeg. “Pole..” zegt de zuster die het bed schoonmaakt. Vaak komen patiënten zo laat dat je aan één blik genoeg hebt; deze haalt het niet. Soms rennen ouders…
Het is een dag zoals alle anderen. Het ziekenhuis is druk, de afdelingen liggen vol met zieke mensen. Mijn telefoon gaat om de haverklap af. Ik doe bevallingen, zie zieke mensen op de intensive care, op de NICU, op de interne afdelingen. Zieke kinderen met ongelukken en malaria. Een dag als alle andere. Maar toch is er een groot verschil met een half jaar geleden. Op de compound is het stil. Ik ben de enige witte dokter. Sander, de co-assistent,…
Met mijn ogen dicht leun ik tegen de deurpost van mijn auto. Ik ben moe, ik heb straks dienst en nog niet gegeten. Het is 21:00 uur, pikkedonker en mijn auto zit vast in drijfzand. Het is regenseizoen. Eind oktober begon het eindelijk te regenen, na meer dan een jaar droogte. In het begin was iedereen gelukkig. Het bruingele landschap veranderde in groene rijstvelden en metershoge mais. De regen stopte niet zoals gewoonlijk in december. De maisoogst verdronk, de wegen…
Een jaar en zeven maanden Sengerema. Sinds mijn terugkomst uit Nederland in mei, heb ik bijna non-stop gewerkt. Het dienstrooster veranderde omdat de diensten steeds drukker worden, en nu heeft elke dokter één weekenddag dienst in plaats van twee. Wat er vervolgens voor zorgt dat iedere dokter om het weekend een dag moet werken. Omdat de diensten steeds drukker worden (door het verbeteren van zorginstellingen in de omgeving worden alleen de ingewikkelde patiënten naar ons verwezen en dus moet je…
De ogen van de verpleegkundige gaan glimmen als ik hem uitnodig voor zaterdagavond. Het is weer tijd voor een mbuzi party. Eén van de co-assistenten gaat na 2 maanden coschap weg en samen met haar collega’s organiseren ze een feestje. Het gebruik is om een geit te kopen in het dorp, zo’n 10 minuten rijden van het ziekenhuis. Een mannetje wordt geselecteerd op grootte en gewicht, en kost omgerekend zo’n 35 euro. Deze wordt vervolgens door mijn collega’s op de…
In Sengerema voel ik me nooit alleen. Als mijn katten en hond me niet gezelschap houden dan is het wel de onophoudelijke stroom van bezoek. In augustus en oktober verwelkomde ik mijn tropenvriendinnen, in oktober kwam het team van dokter Staal uit Doetinchem op een chirurgische missie, en in november werkte ik samen met een heus NICU team die gewapend met camera onder andere mijn doen en laten kwam filmen. Als klap op de vuurpijl kwam mijn voorganger Hilde vorige…
Wat vliegt de tijd. Ik knipper twee keer met mijn ogen en zit alweer voor de tweede keer in het vliegtuig naar Nederland. Perfecte timing, want na 3 maanden bijna non-stop werken begon ik me aan de kleine dingen te ergeren. Hoe inefficiënt de patiëntenstroom bij de operatiekamer wordt weggewerkt, het eeuwige wachten op OK-jassen/OK-personeel/operatie-instrumenten, hoe voor je gevoel elke patiënt op de gang je aanklampt om te worden gezien door een dokter.. Soms is het even te veel. Hoe…
Arts Internationale Gezondheidszorg en Tropengeneeskunde zijn in Sengerema valt niet altijd mee. Door omstandigheden waren de afgelopen week 6 van de 10 dokters ineens niet in het ziekenhuis. Mijn inwerkmaand bij de verloskamers was voorbij en dus kon ik eindelijk beginnen met mijn eerste diensten. Wat volgde was onafgebroken elke dag werken, drie weken achter elkaar. Het ziekenhuis heeft een onophoudelijke instroom van patiënten en de moeilijke bevallingen, hersenvliesontstekingen en verkleefde dan wel gedraaide darmen volgden elkaar in rap tempo…
Het is 06:45 en mijn wekker gaat. Wanneer ik mijn slaapkamerdeur open, zitten twee zwart-witte bolletjes, mijn katten Boefje en Dropje, mij luid spinnend aan te kijken. Ik haal, nog half slapend, mijn hond Prado uit zijn hok. Ook hij is erg blij mij te zien, en samen met het ochtendzonnetje begint de dag altijd goed. Tijdens de ochtendoverdracht krijg ik een Whatsappje van mijn baas; vandaag is zij niet aanwezig, of ik even visite wil lopen op de intensive…
Het ziekenhuis is druk. Heel druk. Er zijn meer dan 300 bedden. 3 keer zo veel als het aantal waar ik in Nederland voor zorgde en bijna 10 keer zo veel als in Congo. Gelukkig hebben we ook meer dokters, 15 in totaal, en ook aan co-assistenten is er geen gebrek (5 uit Nederland en maar liefst 50 uit Bugando, het universiteitsziekenhuis in Mwanza). Samen met Hilde zie en doe ik in een week zo veel spannende dingen dat ik…