De ogen van de verpleegkundige gaan glimmen als ik hem uitnodig voor zaterdagavond. Het is weer tijd voor een mbuzi party. Eén van de co-assistenten gaat na 2 maanden coschap weg en samen met haar collega’s organiseren ze een feestje. Het gebruik is om een geit te kopen in het dorp, zo’n 10 minuten rijden van het ziekenhuis. Een mannetje wordt geselecteerd op grootte en gewicht, en kost omgerekend zo’n 35 euro. Deze wordt vervolgens door mijn collega’s op de…
In Sengerema voel ik me nooit alleen. Als mijn katten en hond me niet gezelschap houden dan is het wel de onophoudelijke stroom van bezoek. In augustus en oktober verwelkomde ik mijn tropenvriendinnen, in oktober kwam het team van dokter Staal uit Doetinchem op een chirurgische missie, en in november werkte ik samen met een heus NICU team die gewapend met camera onder andere mijn doen en laten kwam filmen. Als klap op de vuurpijl kwam mijn voorganger Hilde vorige…
Wat vliegt de tijd. Ik knipper twee keer met mijn ogen en zit alweer voor de tweede keer in het vliegtuig naar Nederland. Perfecte timing, want na 3 maanden bijna non-stop werken begon ik me aan de kleine dingen te ergeren. Hoe inefficiënt de patiëntenstroom bij de operatiekamer wordt weggewerkt, het eeuwige wachten op OK-jassen/OK-personeel/operatie-instrumenten, hoe voor je gevoel elke patiënt op de gang je aanklampt om te worden gezien door een dokter.. Soms is het even te veel. Hoe…
Arts Internationale Gezondheidszorg en Tropengeneeskunde zijn in Sengerema valt niet altijd mee. Door omstandigheden waren de afgelopen week 6 van de 10 dokters ineens niet in het ziekenhuis. Mijn inwerkmaand bij de verloskamers was voorbij en dus kon ik eindelijk beginnen met mijn eerste diensten. Wat volgde was onafgebroken elke dag werken, drie weken achter elkaar. Het ziekenhuis heeft een onophoudelijke instroom van patiënten en de moeilijke bevallingen, hersenvliesontstekingen en verkleefde dan wel gedraaide darmen volgden elkaar in rap tempo…
Het is 06:45 en mijn wekker gaat. Wanneer ik mijn slaapkamerdeur open, zitten twee zwart-witte bolletjes, mijn katten Boefje en Dropje, mij luid spinnend aan te kijken. Ik haal, nog half slapend, mijn hond Prado uit zijn hok. Ook hij is erg blij mij te zien, en samen met het ochtendzonnetje begint de dag altijd goed. Tijdens de ochtendoverdracht krijg ik een Whatsappje van mijn baas; vandaag is zij niet aanwezig, of ik even visite wil lopen op de intensive…
Het ziekenhuis is druk. Heel druk. Er zijn meer dan 300 bedden. 3 keer zo veel als het aantal waar ik in Nederland voor zorgde en bijna 10 keer zo veel als in Congo. Gelukkig hebben we ook meer dokters, 15 in totaal, en ook aan co-assistenten is er geen gebrek (5 uit Nederland en maar liefst 50 uit Bugando, het universiteitsziekenhuis in Mwanza). Samen met Hilde zie en doe ik in een week zo veel spannende dingen dat ik…
Hujambo? Habari za asubuhi? Elke morgen begroeten mijn leraar (mwalimu) Hamisi en ik elkaar volgens een vast ritueel. Hoe gaat het? Hoe is de ochtend? Hoe heb je geslapen? Hoe ben je wakker geworden? Hoe gaat het thuis? Wat heb je gedaan van gisteren tot vandaag? Ook wanneer ik op mijn fiets de smalle straatjes van Stone Town doorkruis begroeten de mensen me vriendelijk en willen weten hoe het gaat. Het kost me 4 uur per dag, 4 weken lang,…
De omhelzing van de drukkende warmte tovert een lach op mijn gezicht. De zon is net ondergegaan en ik loop naar de uitgang van het vliegveld. Niemand die me lastigvalt, de taxichauffeurs glimlachen vriendelijk als ik hun aanbod afsla. Zaro komt me ophalen en brengt me naar Yele, een klein stadje in het midden van Sierra Leone. Ik kom Fleur opzoeken, net als ik Arts Internationale Gezondheidszorg en Tropengeneeskunde (AIGT). Zij heeft net 6 maanden in het Lion Hart Medical…
In Nederland is ‘Public Health’ of ‘Sociale Geneeskunde’ een niet erg populair woord. Het doet je denken aan consultatiebureau artsen, aan de GGD, aan (al niet mislukte) vaccinatiecampagnes en aan voedingsadviezen. Sociale geneeskunde is niet hip. Het zijn geen dokters in witte jassen die komen aansnellen wanneer iemands hart ermee ophoudt om op heldhaftige wijze met elektrodes te zwaaien en iemand weer tot leven te wekken. Maar hier in Congo zie je wat er gebeurt als die Sociale Geneeskunde niet zijn…
“Bonjour mondélé, cent francs?” Na een prachtige wandeling op een zondagmorgen door het sprookjesachtige Pokola lopen we de niet zo sprookjesachtige Congolezen tegen het lijf. Op de markt kopen we watermeloenen en pakt Catharina van 3 mijn hand: “Achète-moi les bonbons”. Nadat ik mijn patientje van 9 prijs hoe stoer hij blijft tijdens het verbinden van zijn wonden kijkt hij mij ondeugend aan: “Docteur, depuis le matin je n’ai pas encore mangé..” Soms lijkt het er hier op dat wat je ook doet,…