In Nederland is ‘Public Health’ of ‘Sociale Geneeskunde’ een niet erg populair woord. Het doet je denken aan consultatiebureau artsen, aan de GGD, aan (al niet mislukte) vaccinatiecampagnes en aan voedingsadviezen. Sociale geneeskunde is niet hip. Het zijn geen dokters in witte jassen die komen aansnellen wanneer iemands hart ermee ophoudt om op heldhaftige wijze met elektrodes te zwaaien en iemand weer tot leven te wekken. Maar hier in Congo zie je wat er gebeurt als die Sociale Geneeskunde niet zijn werk doet. Sinds februari is er een mazelen epidemie aan de gang. Mensen weten wat het is, een virus wat koorts, huiduitslag, ontstoken ogen en een snotneus veroorzaakt. Niets aan de hand zou je zeggen, en daarom blijven veel mensen met hun kinderen thuis. Maar kleine kinderen van onder de 5 komen soms doodziek binnen, met een huid die zo kapot is dat je ze haast niet herkent en die 60 keer per minuut met moeite ademhalen. Door de mazelen lopen sommige van deze kinderen een hersenontsteking, ernstige uitdroging of een longontsteking op. Niet zelden gaan ze eraan onderdoor.

In februari hebben we de lokale sociaal geneeskundige dienst al ingelicht, om zo op tijd een extra vaccinatiecampagne te kunnen inzetten en die kinderen te kunnen redden. In mei komen ze, met een vaccin voor polio. Wanneer één van de jongens uit mijn dansgroep met zijn broertje van 2 te laat binnen komt en hij na 10 minuten op de onderzoeksbank sterft, moet ik voor het eerst in maanden weer huilen.

Ook dokter Essovia en het team van verpleegkundigen zijn ontdaan. Komende week zenden we op Canal Pokola een debat uit tussen ouders die hun kinderen met mazelen wel of niet naar het ziekenhuis willen brengen, om de mensen uit het dorp over te halen op tijd te komen. Meer kunnen we niet doen, het is de verantwoordelijkheid van de staat om deze kinderen te beschermen. De sociale geneeskunde is misschien niet hip, maar ze redt meer levens dan de dokters in de witte jassen.

In the Netherlands ‘Public health’ is not a very popular word. It makes you think of infant welfare centers, of vaccination campaigns, of nutritional advice. Public Health is not hip. They aren’t doctors in white coats who come running to a patient in cardiac arrest and heroically bring them back to life with their electrodes. But here in Congo you see what happens if the Public Health services are not doing their job. A measles epidemic is going on since February. People know what it is, a virus that causes fever, rash, infected eyes and a runny nose. No problem, some would say, and this is why a lot of people stay at home. But little children under five sometimes come in severely ill, with a skin so broken you don’t recognize them, breathing with difficulty at 60 times an hour. Because of measles some of them catch an infection of the brain, severe dehydration or a pneumonia. Often times they perish.

In February we informed local Public Health services to start a vaccination campaign and save these children. They arrive in May, with a campaign for polio. When one of the guys from my dancing group comes in too late with his 2 year old brother and he dies on the examination table within 10 minutes, I cry for the first time in months.

Doctor Essovia and the team of nurses are devastated too. Next week we broadcast a debate between parents that will or won’t bring their children with measles to the hospital, to convince them to come in time. It’s all we can do, it’s the job of the government to protect these children. Public Health might not be hip, but they save more lives than doctors in white coats.