‘So why have you decided to do this speciality?’ Monsieur Darshan kijkt me onderzoekend aan over zijn brilletje. Hij is de directeur van OLAM, het moederbedrijf van CIB. Hij bepaalt waar het geld aan uitgegeven wordt, hij bepaalt of het ziekenhuis krijgt wat het nodig heeft, hij bepaalt of er na mij nog iemand stage mag komen lopen, hij bepaalt alles. Ik had de hele dag gekookt voor onze Leidse onderzoeksstudent Lars en een feestje georganiseerd voor zijn verjaardag. Maar om 17:30 besloot Darshan, na een onaangekondigde vergadering met Simone, dat hij mij vanavond zou zien tijdens een etentje bij monsieur Schwarz, de directeur van CIB Pokola. En dus zit ik hier, achter een bord geimporteerde gamba’s, in plaats van op de bank met onze zelfgemaakte tortilla’s en chocoladecake. Hoe leg je aan zo iemand uit waarom jij hier zit tussen de Afrikanen in plaats van een PhD traject te volgen of me te specialiseren in iets waar ze in Nederland wél behoefte aan hebben?

Er zijn ruwweg drie soorten tropenartsen. Zij die vanuit hun geloofsovertuiging vertrekken (de ‘missionarissen’), de avonturiers en de idealisten. Wat ben ik? Ik ben hier zeker voor mezelf, ik geniet van de natuur, de ziektebeelden die je in Nederland nooit meer ziet en ik doe hier op de operatiekamer meer dan een gemiddelde chirurg in opleiding. Maar ik ben niet puur een avonturier. Hoe erg het hier soms ook tegenzit, met zwangere vrouwen die geen HIV medicatie krijgen omdat de overheid het niet regelt en doodzieke kinderen, ik zie ook zoveel mooie dingen. Door project Bwanga worden in de uithoeken van de jungle mensen genezen door de autochtone bevolking. Het meisje wat bijna iedereen had opgegeven omdat ze zo ziek was van de tetanus loopt een paar weken later stralend de spreekkamer binnen. De verpleegkundigen hier werken hard en zijn bevlogen.

Na een lange discussie over religie met Marianne, de oprichter van project Bwanga en de voorganger van Simone, vraagt Darshan mij of ik ook niet geloof. ‘I believe in the goodness of man’, antwoord ik met een glimlach.

‘So why have you decided to do this speciality?’ Monsieur Darshan asks me looking over the rim of his glasses. He is the CEO of OLAM, the company that owns CIB. He decides everything: where the money goes, if the hospital receives everything it needs, he decides if I will get a successor. I spent the whole day cooking for my friend Lars, organising his birthday party, but Darshan decided he wanted to see me for dinner. And so here I am, sitting behind a plate of imported shrimps, instead of sitting on the couch with my homemade tortilla’s and chocolate cake. How do you explain to such a man why you are spending time between Africans instead of doing a PhD or being trained as a specialist they do need in the Netherlands?

Roughly there are three types of tropical medicine doctors. The missionaries who go because of their religious beliefs, adventurers and idealists. Which am I? I’m definately here for myself, I enjoy the nature, the diseases you never find in the Netherlands and I’m doing more surgeries than any surgical trainee would. But I’m not only an adventurer. However bad things can be here, with pregnant women not receiving HIV medication because the government fails to arrange them and deadly ill children, I see so many good things. Project Bwanga helps people get medical treatment that live deep in the tropical rain forest. The little girl that almost everybody gave up on walks into my room smiling from ear to ear. De nurses work hard and care about what they do.

After a long discussion on religion with Marianne, the founder of project Bwanga and the predecessor of Simone, Darshan asks me if I am also not religious.  ‘I believe in the goodness of man’, I answer with a smile.