Het ziekenhuis is druk. Heel druk. Er zijn meer dan 300 bedden. 3 keer zo veel als het aantal waar ik in Nederland voor zorgde en bijna 10 keer zo veel als in Congo. Gelukkig hebben we ook meer dokters, 15 in totaal, en ook aan co-assistenten is er geen gebrek (5 uit Nederland en maar liefst 50 uit Bugando, het universiteitsziekenhuis in Mwanza). Samen met Hilde zie en doe ik in een week zo veel spannende dingen dat ik…
Hujambo? Habari za asubuhi? Elke morgen begroeten mijn leraar (mwalimu) Hamisi en ik elkaar volgens een vast ritueel. Hoe gaat het? Hoe is de ochtend? Hoe heb je geslapen? Hoe ben je wakker geworden? Hoe gaat het thuis? Wat heb je gedaan van gisteren tot vandaag? Ook wanneer ik op mijn fiets de smalle straatjes van Stone Town doorkruis begroeten de mensen me vriendelijk en willen weten hoe het gaat. Het kost me 4 uur per dag, 4 weken lang,…
De omhelzing van de drukkende warmte tovert een lach op mijn gezicht. De zon is net ondergegaan en ik loop naar de uitgang van het vliegveld. Niemand die me lastigvalt, de taxichauffeurs glimlachen vriendelijk als ik hun aanbod afsla. Zaro komt me ophalen en brengt me naar Yele, een klein stadje in het midden van Sierra Leone. Ik kom Fleur opzoeken, net als ik Arts Internationale Gezondheidszorg en Tropengeneeskunde (AIGT). Zij heeft net 6 maanden in het Lion Hart Medical…
In Nederland is ‘Public Health’ of ‘Sociale Geneeskunde’ een niet erg populair woord. Het doet je denken aan consultatiebureau artsen, aan de GGD, aan (al niet mislukte) vaccinatiecampagnes en aan voedingsadviezen. Sociale geneeskunde is niet hip. Het zijn geen dokters in witte jassen die komen aansnellen wanneer iemands hart ermee ophoudt om op heldhaftige wijze met elektrodes te zwaaien en iemand weer tot leven te wekken. Maar hier in Congo zie je wat er gebeurt als die Sociale Geneeskunde niet zijn…
“Bonjour mondélé, cent francs?” Na een prachtige wandeling op een zondagmorgen door het sprookjesachtige Pokola lopen we de niet zo sprookjesachtige Congolezen tegen het lijf. Op de markt kopen we watermeloenen en pakt Catharina van 3 mijn hand: “Achète-moi les bonbons”. Nadat ik mijn patientje van 9 prijs hoe stoer hij blijft tijdens het verbinden van zijn wonden kijkt hij mij ondeugend aan: “Docteur, depuis le matin je n’ai pas encore mangé..” Soms lijkt het er hier op dat wat je ook doet,…
Het regent, en het klinkt alsof de hemel naar beneden komt. Alsof het dorp in lichterlaaie staat voor een milliseconde, en daarna alsof alle boomstammen van het aanliggende terrein komen aanrollen. Waar ik in Nederland kan genieten van de regen, kan ik hier echt niet slapen met dat lawaai. Ik lig onder mijn klamboe en denk na over waar ik ben. Wat ik doe. Wat ik nu allemaal kan. In het Frans en Lingala visite lopen over de afdeling. Helemaal zelfstandig een…
Na een rondje rennen over de landingsbaan van Pokola kom ik aan bij het basketballveld waar Lars en Pierre-Antoine zometeen gaan basketballen. Ik kijk toe en hoor uit een zaaltje hip-hop muziek komen. Nieuwsgierig werp ik samen met Aurore een blik naar binnen. 4 jongens zijn bezig met een dansrepetitie. Ik kan het niet laten en doe mee. Ze accepteren me meteen in hun midden. Het is warm, het zweet druipt binnen 5 minuten over mijn hele lichaam, maar ik geniet….
‘So why have you decided to do this speciality?’ Monsieur Darshan kijkt me onderzoekend aan over zijn brilletje. Hij is de directeur van OLAM, het moederbedrijf van CIB. Hij bepaalt waar het geld aan uitgegeven wordt, hij bepaalt of het ziekenhuis krijgt wat het nodig heeft, hij bepaalt of er na mij nog iemand stage mag komen lopen, hij bepaalt alles. Ik had de hele dag gekookt voor onze Leidse onderzoeksstudent Lars en een feestje georganiseerd voor zijn verjaardag. Maar om 17:30 besloot…
Het is voor mij de eerste keer. De eerste keer dat een zwangere vrouw onder mijn handen overlijdt. Iemand die 3 kinderen achterlaat, terwijl er nog één al is overleden in haar buik. Twee dagen geleden begonnen de weeën, hier honderden kilometers vandaan. De volgende ochtend is de baby nog niet gekomen en inmiddels overleden. De dokter aldaar heeft geen spullen om een keizersnede of een andere ingreep te doen en zij en haar man ondernemen samen met een verpleegkundige de lange reis. Ons…
Het is hier nooit stil. Zelfs ’s nachts fluiten de vogeltjes in de bamboeboom. Soms is het de hele nacht rustig, soms ben je de halve avond aan het opereren. De reúnion begint steevast om 7:00 uur, ook als je maar 3 uur in je bed hebt gelegen. De spreekkamer van docteur Simone zit vol met verpleegkundigen en assistenten, ze zitten op de kleine bankjes en de onderzoeksbank. De opnames van de nacht worden besproken en de toestand van de…