Met mijn ogen dicht leun ik tegen de deurpost van mijn auto. Ik ben moe, ik heb straks dienst en nog niet gegeten. Het is 21:00 uur, pikkedonker en mijn auto zit vast in drijfzand. Het is regenseizoen. Eind oktober begon het eindelijk te regenen, na meer dan een jaar droogte. In het begin was iedereen gelukkig. Het bruingele landschap veranderde in groene rijstvelden en metershoge mais. De regen stopte niet zoals gewoonlijk in december. De maisoogst verdronk, de wegen spoelden weg. Tijdens een storm stortten huizen in en verdronken 7 mensen in Sengerema.

De mountainbike routes die ik afgelopen jaar heb uitgestippeld zijn niet meer te fietsen. Tijdens het outdoor festival Kilitrails, georganiseerd door Brett (een vriend van mij die in Geita woont), moet ik mijn mountainbike door de modder sleuren en doen we 5 uur over de rit van 30 kilometer. Eén pluspunt, de tank voor regenwater waar ik nieuw leven in heb laten blazen is altijd vol, dus ook als er geen water uit de kraan komt kunnen we de was nog doen.

Om 16:00 uur was ik met mijn Toyota Rav 4 op pad gegaan om Cecilia thuis te brengen. Het vertrouwen in deze bescheiden vierwieler was iets groter dan ze helaas aankon en het linker voorwiel komt vast te zitten in wat eens een smalle weg was en nu een smalle rivier. Mijn collega Isaiah komt me lostrekken met zijn pick-up truck, nadat hij zelf onderweg 2 keer is uitgegraven. Het halve dorp, 3 rijstzakken en een ketting waar normaal gesproken een os het veld mee ploegt, is nodig om mij uiteindelijk uit de matope (modder) te sleuren. De rest van het weekend brandt de zon feller dan ooit, en spendeer ik aan de rand van het zwembad. Te bereiken via de asfaltweg.

With my eyes closed I’m leaning against my car. It’s 9 PM, I’m tired, hungry, my on call shift starts soon, and my car is stuck in quicksand. It’s rainy season. It finally started raining in October after over a year of drought. In the beginning everybody was happy. The brown and yellow environment changed to green rice fields and high corn stalks. But the rain didn’t stop in December as it usually does. The crops drowned, the roads flushed away. During a storm, some houses collapsed and 7 people in Sengerema drowned.

The mountain bike trails I dotted out last year are unpassable. The 30 km bike ride of the Kilitrails outdoor festival, organised by my friend Brett, takes me 5 hours to finish and over an hour of pushing my bike through the sticky mud. On a more positive note, the rain water tank that I had repaired is always full. This way, even when there is no running water, we can still do laundry.

I left my house in my Toyota Rav 4 at 4 PM to drive Cecilia home. My faith in this modest 4WD was a little bigger than she could handle, and unfortunately my left front wheel gets stuck in what used to be a small road and now is a small river. My colleague Isaiah comes to drag me out with his pickup truck, after needing to be dug out twice on his way over. It takes half the village, 3 rice bags filled with sand and a chain usually worn by an ox to plough the field, to get me loose from the matope (mud). The rest of the weekend the sun is shining brighter than ever, and I spend it at the side of the pool. Reached by a tarmac road.

• 

• 

• 

•