Het is voor mij de eerste keer. De eerste keer dat een zwangere vrouw onder mijn handen overlijdt. Iemand die 3 kinderen achterlaat, terwijl er nog één al is overleden in haar buik. Twee dagen geleden  begonnen de weeën, hier honderden kilometers vandaan. De volgende ochtend is de baby nog niet gekomen en inmiddels overleden. De dokter aldaar heeft geen spullen om een keizersnede of een andere ingreep te doen en zij en haar man ondernemen samen met een verpleegkundige de lange reis. Ons op de hoogte brengen van hun komst kan niet, er is geen bereik. Onderweg heeft ze twee keer een bloedtransfusie nodig. Bij ons aangekomen is het eigenlijk al te laat. Het is 4 uur ‘s nachts en verslagen staan we om haar levenloze lichaam.

Wiens schuld is dit? Die van ons, omdat we niet gelijk naar de operatiekamer zijn gerend? Waarschijnlijk was ze tijdens de operatie doodgebloed. Die van de verpleegkundige, die haar te laat instuurt en ons niet van alle informatie voorziet? Die van de overheid, omdat er niet elke zoveel kilometer een dokter met een werkend ziekenhuis en genoeg spullen staat? Die van het bedrijf waar haar man werkt, omdat zij niet, zoals bij ons, een ziekenhuis hebben gebouwd met een goed team en genoeg spullen? Die van mevrouw zelf, omdat haar andere 3 kinderen aan bloedarmoede lijden door sikkelcelziekte en de dokter heeft gezegd dat ze geen kinderen meer mocht krijgen?

Zwart wit is het verhaal allerminst. Gelukkig hebben we elkaar om over zulke trieste verhalen te praten en gebeuren er genoeg goede dingen. Een jongetje van twee knapt op nadat we zijn antibiotica hebben veranderd. Een pasgeborene ligt rustig en roze in zijn wollen pakje na een succesvolle reanimatie. Vrienden van ons hebben een huis gebouwd op een drijvende container, zodat we binnenkort op de Sangha een biertje kunnen drinken.

Verhalen genoeg, tijd tekort.

 

It’s my first time. The first time a pregnant women dies under my hands. Someone that leaves behind three children, and one already dead in her womb. Two days ago labour started, hundreds of kilometers away. The next morning the baby hadn’t arrived yet, and had passed away in the mean time. The local doctor has no means to do a caesarean and she and her husband undertake the journey to our hospital, accompanied by a nurse. They can’t inform us about their arrival, the telephone has no service. During the trip they have to give her two blood transfusions. On her arrival it’s already too late. At 4 a.m. we stand round her lifeless body, devastaded.

Who is to blame? Us, because we didn’t run to the OR? She would’ve probably bled to death on the table. The nurse, because they referred her too late and didn’t supply us with all the information necessary? The government, because there is no hospital in her neighbourhood with supplies? The company her husband works for, because they didn’t build a hospital like the one I am working in right now? The woman herself, because the doctor told her not to become pregnant again because her other children have sickle cell disease?

The story is not straightforward. Luckily we have each other to discuss these sad stories and happy things happen. A two year old gets better after days of high fever because we changed his antibiotics. A newborn lies statisfied in his blue suit after a successfull resuscitation. Our friends are building a floating house so we can drink beer on the river Sangha.

Too many stories to tell, too little time.