Na een rondje rennen over de landingsbaan van Pokola kom ik aan bij het basketballveld waar Lars en Pierre-Antoine zometeen gaan basketballen. Ik kijk toe en hoor uit een zaaltje hip-hop muziek komen. Nieuwsgierig werp ik samen met Aurore een blik naar binnen. 4 jongens zijn bezig met een dansrepetitie. Ik kan het niet laten en doe mee. Ze accepteren me meteen in hun midden. Het is warm, het zweet druipt binnen 5 minuten over mijn hele lichaam, maar ik geniet. De repetitie is na een half uur alweer afgelopen maar ik mag donderdag weer komen. Die donderdag dansen we van 17:00 tot 20:00, waarna een vergadering volgt. De choreograaf, Vinny, legt uit dat we nu een groep vormen, “la légendre du tigre”, bestaande uit 6 mensen. 5 jongens van rond de 20, en ik. De jongens hebben nooit dansles gehad maar ze zijn technisch even goed, al dan niet beter, dan mijn instructeurs in Nederland. Omdat ik de enige vrouw ben, willen ze graag dat ik de president van de groep wordt. Aan het einde van de les vormen we een kring en zegt de moeder van Vinny een gebed op.

De volgende repetitie is zondag, maar als Fred en ik aankomen is de deur gesloten. Op slot. De bewaker van het complex zegt dat wij niet het recht hebben om daar te trainen en dat we toestemming moeten vragen aan de burgemeester. Gelukkig heb ik les gehad in de Afrikaanse manier van communiceren met hooggeplaatsten. Na een lange tirade over de overheid en het feit dat het zaaltje waar wij willen dansen niet in gebruik is maar eigenlijk bedoeld voor de beheerder van het gebouw, horen we dat we officiële statuten moeten maken en dat we de maandag erop mogen terugkomen. Intussen dansen wij 4 keer per week bij de buurvrouw van Vinny, is de lokale omroep ‘Canal Pokola’ geïnteresseerd om ons te komen filmen en zijn steeds meer mensen uit het dorp een kijkje komen nemen of komen informeren of ze mee mogen doen. Aanstaande woensdag is het de ‘internationale dag van de vrouw’, een belangrijke dag in Pokola en tevens ons eerste optreden. Ik kan niet wachten.

After a run over Pokola’s airstrip I arrive at the basketballfield where Lars and Pierre-Antoine are going to join the game. While watching them I hear music coming from a small room. Curiously Aurore and I peek around the corner of the door. It is a dance class of 4 boys. I cant’t help it and join them. They accept me instantly. It is extremely hot and sweat is dripping off my body in 5 minutes but I’m having the time of my life. The rehearsal is finished after half an hour but Thursday I can come again. We dance from 5 to 8 pm, after which we have a meeting. Vinny, the choreographer, explains that from now on we form a group, “la légendre du tigre”, consisting of 5 20-something boys and me. The boys have never had a dance class but technically they are as good, or better, than my dance instructors back in the Netherlands. Because I’m the only woman in the group, they want me to be the president. At the end of the rehearsal we form a circle and Vinny’s mother says a prayer.

The next rehearsal is on Sunday, but when Fred and I arrive the door is closed. Locked. The guard tells us that we don’t have the right to train there and we should ask permission from the mayor. Luckily I had communication training at the NTC to deal with high officials. After a lengthy explanation on the government and the fact that the room we want to use is meant for the supervisor of the complex (although there’s no one using it), we hear that we should make an official document and we can come back next Monday. In the mean time we train at Vinny’s neighbour’s house 4 times a week, the local broadcasting station ‘Canal Pokola’ wants to film us, and more and more people from the village come to watch or inquire if they can join the group. Next wednesday, March 8th, is international women’s day, an important day in Pokola and the day of our first performance. I cant’ wait.