Het ziekenhuis is druk. Heel druk. Er zijn meer dan 300 bedden. 3 keer zo veel als het aantal waar ik in Nederland voor zorgde en bijna 10 keer zo veel als in Congo. Gelukkig hebben we ook meer dokters, 15 in totaal, en ook aan co-assistenten is er geen gebrek (5 uit Nederland en maar liefst 50 uit Bugando, het universiteitsziekenhuis in Mwanza). Samen met Hilde zie en doe ik in een week zo veel spannende dingen dat ik er een boek over zou kunnen schrijven. We repareren knieschijven en bovenbenen, staan te zwoegen op keizersnedes en doen de opvang van auto-ongelukken. Het duizelt me als ik zie wat Hilde in twee jaar tijd voor elkaar heeft gekregen: een training voor het gebruik van matjes bij liesbreuken, een poli- en operatieprogramma voor kinderen met hazenlippen met een Ugandese plastisch chirurg en het opzetten van adequate brandwondenzorg. Om nog maar te zwijgen over het dagelijkse werk, projectmanagement voor stichting vrienden van Sengerema en het onderwijzen en superviseren van de Nederlandse co-assistenten.

Het ziekenhuis wordt erg goed bezocht en patiënten worden over het algemeen prima geholpen. Er is vanzelfsprekend een hoop ruimte voor verbetering en de uitdagingen liggen voor het oprapen, zoals meedoen met de management meetings die voornamelijk in het Swahili plaatsvinden. Waar te beginnen? Ik heb mezelf eerst maar eens drie maanden gegund om te wennen.

It’s a busy hospital. Very busy. There are more than 300 beds, three times as much as the amount I was taking care of in the Netherlands and almost ten times as much as in Congo. Luckily we also have more doctors and assistant medical officers: about fifteen. There is also no lack of interns (5 from the Netherlands, and about 50 form Bugando, the university hospital in Mwanza). Together with Hilde I see and do so many interesting things in one week I could write a book about it. We fix knees and upper legs, work hard on caesarean sections and  take care of people who were hurt in road traffic accidents. I get dizzy thinking about what Hilde accomplished in only two years: training surgeons in using mesh repair for inguinal hernias, an OPD and operation programme for children with cleft lips with a surgeon from Uganda and adequate care for burn wounds. All this doesn’t include her daily work in project management and supervising and teaching the Dutch interns.

The hospital is very busy and patient care is overall very good. Of course, there is room for improvement and challenges are not hard to find, like participating in management meetings that are taking place in Swahili. Where to start? I’ve given myself three months to settle in first.