“Bonjour mondélé, cent francs?”

Na een prachtige wandeling op een zondagmorgen door het sprookjesachtige Pokola lopen we de niet zo sprookjesachtige Congolezen tegen het lijf.  Op de markt kopen we watermeloenen en pakt Catharina van 3 mijn hand: “Achète-moi les bonbons”. Nadat ik mijn patientje van 9 prijs hoe stoer hij blijft tijdens het verbinden van zijn wonden kijkt hij mij ondeugend aan: “Docteur, depuis le matin je n’ai pas encore mangé..”

Soms lijkt het er hier op dat wat je ook doet, het nooit genoeg is. Geef je basketballen, is de kwaliteit niet goed. Probeer je kleren uit te delen, raakt het dorp in gevecht. Tijdens het afscheidsfeestje van Gaetan vechten de mensen om het eten en blijft er niets over voor de organisatie. ‘Eerlijk zullen we alles delen’ is duidelijk geen Afrikaans gezegde. Werknemers van het bedrijf komen in het ziekenhuis klagen over rugpijn en eisen een evacuatie naar Brazzaville. Patienten die hun gelijk niet krijgen zoeken het hogerop en krijgen wat ze willen.

Op momenten als deze, als het tegen zit en je even niet meer snapt waarom je hier bent, helpt het om een afrikaanse baby te knuffelen. Waarschijnlijk genetisch en evolutionair bepaald, maar afrikaanse baby’s zijn het schattigst van allemaal. Helemaal als je ze aan het lachen krijgt. Boven alles kunnen ze nog niet praten, dus ze zullen je nooit om geld of eten vragen.

(Gin&Tonics drinken terwijl je de woonboot bestuurt richting de zonsondergang helpt trouwens ook goed.)

“Bonjour mondélé, cent francs?” (hello white man, 100 francs?)

After a beautiful sunday morning walk through the endearing village of Pokola, we encounter the not so endearing Congolese. As we buy watermelons on the market, the three year old Catharina takes my hand: “Achète-moi les bonbons” (buy me candy). After I praise my 9 year old patient how strong he’s been during the dressing of his wounds he looks at me cheeky: “Docteur, depuis le matin je n’ai pas encore mangé..” (Doctor, I haven’t had anything to eat since this morning..)

Sometimes it feels like whatever you do, it’s never enough. When you buy basketballs the quality isn’t right. When you try to hand out clohting, the whole village starts to fight. During Gaetan’s goodbye party, people fight to get their hands on the food, leaving the organisation with nothing. ‘Sharing is caring’ is clearly not an African saying. Employees come to complain about their back pain and demand to be evacuated to Brazzaville.

In moments like these, when everything works against you and you don’t understand why you’re here, it helps to hug an African baby. Wether it’s genetics or evolution, African baby’s are the cutest on the planet. Especially when you get them to laugh. Above all, they can’t talk yet, so they will never ask you for money or food.

(Drinking Gin&Tonics while driving a boat towards the sunset helps too by the way.)