Het is hier nooit stil. Zelfs ’s nachts fluiten de vogeltjes in de bamboeboom. Soms is het de hele nacht rustig, soms ben je de halve avond aan het opereren. De reúnion begint steevast om 7:00 uur, ook als je maar 3 uur in je bed hebt gelegen. De spreekkamer van docteur Simone zit vol met verpleegkundigen en assistenten, ze zitten op de kleine bankjes en de onderzoeksbank. De opnames van de nacht worden besproken en de toestand van de meest zieke patiënten.

De drie maanden tropencursus met de meest indrukwekkende plaatjes zijn hier nog mooier. In één ochtend zien we tetanus, AIDS, tuberculose, ernstige ondervoeding en malaria. Hoe graag je iedereen ook wil beter maken, mensen stoppen thuis met hun HIV en tuberculose medicijnen of weigeren behandeling als ze niet opknappen. Ouders komen pas nadat hun kind al 3 dagen doodziek thuis zit omdat de reis naar het ziekenhuis hun een maandsalaris kost. Je kunt niet iedereen redden, hoe gefrustreerd de verpleegkundigen en mijn collega-artsen docteur Essovia en Simone daar ook over kunnen worden.

Het contrast tussen het ziekenhuis en de compound van het CIB is groot. Slechts tientallen meters van de hectiek ligt een zwembad en organiseren de expats verjaardagsfeestjes met taart, champagne en heerlijke barbecues. Na een lange werkdag ren ik een rondje langs de boomstammen en vrachtwagens, de rivier en de jungle.

Het gevoel dat ik kreeg toen het gedateerde vliegtuigje over de groene boomtoppen neerdaalde klopt. Ik ben thuis.

 

 

Silence does not exist here. Even at night the birds sing in the bamboo. Sometimes it’s quiet at night, at times you spend the whole night operating. The morning meeting starts at 07:00 a.m. sharp, even if you only slept 3 hours. De office of docteur Simone is filled with nurses and assistants, sitting on the little benches. We discuss all new admissions and the status of the most ill patients.

The most impressive pictures that we were shown in three months of tropical medicine course are even better in real life. In one morning we diagnose tetanus, AIDS, tuberculosis, severe malnutrition and malaria. Even though we want to cure everyone, at home people stop taking their medicines for HIV and TB. Parents only come to drop off their deadly ill child after three days because driving tot he hospital costs them a monthly salary. How frustrated it makes the nurses and my fellow doctors Essovia and Simone feel, you can’t save everyone.

There is no bigger contrast imaginable between the hospital and the compound of the CIB. Only a few meters away from the hassle lies a swimming pool where the expats organise birthday parties with cake, champagne and lovely barbeques. After a long day’s work I run past the treetrunks, lorries, the river and the jungle.

The feeling that came over me when the rickety old airplane descended over the treetops, was right. I am home.