All my adventures inTanzania, where I’m working since april 2018
Het werken en leven in Tanzania heeft zo zijn voordelen. Naast dat hier nooit een echte lockdown heeft gespeeld is het ook een prachtig vakantieland. Het is bijna het hele jaar door lekker weer en de toerismesector is goed ontwikkeld in het land. Tijdens een lang weekend vrij kunnen we daarom genieten van een safari in Ngorongoro crater en de Serengeti, of chimpansees spotten op Rubondo island. Korte weekends weg zijn ook geen straf aan het zwembad van één van…
Een jaar en zeven maanden Sengerema. Sinds mijn terugkomst uit Nederland in mei, heb ik bijna non-stop gewerkt. Het dienstrooster veranderde omdat de diensten steeds drukker worden, en nu heeft elke dokter één weekenddag dienst in plaats van twee. Wat er vervolgens voor zorgt dat iedere dokter om het weekend een dag moet werken. Omdat de diensten steeds drukker worden (door het verbeteren van zorginstellingen in de omgeving worden alleen de ingewikkelde patiënten naar ons verwezen en dus moet je…
De ogen van de verpleegkundige gaan glimmen als ik hem uitnodig voor zaterdagavond. Het is weer tijd voor een mbuzi party. Eén van de co-assistenten gaat na 2 maanden coschap weg en samen met haar collega’s organiseren ze een feestje. Het gebruik is om een geit te kopen in het dorp, zo’n 10 minuten rijden van het ziekenhuis. Een mannetje wordt geselecteerd op grootte en gewicht, en kost omgerekend zo’n 35 euro. Deze wordt vervolgens door mijn collega’s op de…
Arts Internationale Gezondheidszorg en Tropengeneeskunde zijn in Sengerema valt niet altijd mee. Door omstandigheden waren de afgelopen week 6 van de 10 dokters ineens niet in het ziekenhuis. Mijn inwerkmaand bij de verloskamers was voorbij en dus kon ik eindelijk beginnen met mijn eerste diensten. Wat volgde was onafgebroken elke dag werken, drie weken achter elkaar. Het ziekenhuis heeft een onophoudelijke instroom van patiënten en de moeilijke bevallingen, hersenvliesontstekingen en verkleefde dan wel gedraaide darmen volgden elkaar in rap tempo…
Het is 06:45 en mijn wekker gaat. Wanneer ik mijn slaapkamerdeur open, zitten twee zwart-witte bolletjes, mijn katten Boefje en Dropje, mij luid spinnend aan te kijken. Ik haal, nog half slapend, mijn hond Prado uit zijn hok. Ook hij is erg blij mij te zien, en samen met het ochtendzonnetje begint de dag altijd goed. Tijdens de ochtendoverdracht krijg ik een Whatsappje van mijn baas; vandaag is zij niet aanwezig, of ik even visite wil lopen op de intensive…
Het ziekenhuis is druk. Heel druk. Er zijn meer dan 300 bedden. 3 keer zo veel als het aantal waar ik in Nederland voor zorgde en bijna 10 keer zo veel als in Congo. Gelukkig hebben we ook meer dokters, 15 in totaal, en ook aan co-assistenten is er geen gebrek (5 uit Nederland en maar liefst 50 uit Bugando, het universiteitsziekenhuis in Mwanza). Samen met Hilde zie en doe ik in een week zo veel spannende dingen dat ik…
Hujambo? Habari za asubuhi? Elke morgen begroeten mijn leraar (mwalimu) Hamisi en ik elkaar volgens een vast ritueel. Hoe gaat het? Hoe is de ochtend? Hoe heb je geslapen? Hoe ben je wakker geworden? Hoe gaat het thuis? Wat heb je gedaan van gisteren tot vandaag? Ook wanneer ik op mijn fiets de smalle straatjes van Stone Town doorkruis begroeten de mensen me vriendelijk en willen weten hoe het gaat. Het kost me 4 uur per dag, 4 weken lang,…